கல்கி எழுதிய மதுவிலக்கு சிறுகதை
மதுவின் தீங்குகளை மிக எளிமையாக புரியவைக்கும் சிறுகதை இது!
அன்றும் கள், பீர், சாராயம் ஆகியவை ஆறாக ஓடின!
1920 களின் இறுதியில் மதுவிலக்கு காங்கிரஸ் கொண்டிருந்த முதன்மைக் கொள்கைகளில் ஒன்றாக இருந்தது!
கல்கி அவர்களும் மதுவிலக்கு நோக்கம் கொண்ட பல படைப்புகளை எழுதியுள்ளார்.
ராஜாஜி யுடன் இணைந்து மதுவிலக்கு பத்திரிகை நடத்தியுள்ளார்.
சரி கதைக்கு வருவோம்!
கோவிந்தனும் வீரப்பனும்
கோவிந்தனும் வீரப்பனும் அண்டை வீட்டுக்காரர்கள். வாழ்க்கை நிலைமையில் ஏறக்குறைய இருவரும் ஒத்திருந்தார்கள்.
கோவிந்தனுக்குப் பருத்தி ஆலையில் வேலை. வாரம் ஆறரை ரூபாய் சம்பளம்.
வீரப்பனுக்கு ரயில்வே ஒர்க் ஷாப்பில் வேலை; அவனுக்கும் வாரம் ஏழு ரூபாய் சம்பளம்.
மனைவியும் இரண்டு குழந்தைகளும் கோவிந்தனுக்கு உண்டு. வீரப்பனுக்கும் அப்படியே.
கோவிந்தன் வாரத்திற்கு முக்கால் ரூபாய் வாடகை கொடுத்து ஐந்தாறு குடித்தனங்கள் உள்ள வீட்டில் ஒரு சின்ன அறையில் குடியிருந்தான்.
வீரப்பன் இதே மாதிரி அடுத்த வீட்டில் குடியிருந்தான்.
ஆனால் ஒரே ஒரு வித்தியாசம் இருந்தது.
வீரப்பன் ஒர்க் ஷாப்பிலிருந்து வீட்டுக்கு வரும் வழியில் ஒரு சாராயக்கடை உண்டு.
அவன் அந்தக் கடை வழியாகத்தான் வீட்டுக்கு வருவது வழக்கம்.
இந்தச் சிறு வித்தியாசத்தினால் அவர்களுடைய வாழ்க்கை முறையில் நேர்ந்த பெரும் வேற்றுமையைச் சொல்கிறேன் கேளுங்கள்.
சனிக்கிழமை பிற்பகல் மூன்று மணிக்கு கோவிந்தனுக்கு ஆலையில் சம்பளம் கொடுத்தார்கள்.
ரூபாய் ஆறரையையும் அவன் வாங்கிப் பத்திரமாய் முடி போட்டுக் கொண்டு குறுக்கு வழியாய் வீடு வந்து சேர்ந்தான்.
அவன் மனைவி சுந்தரமும், மகன் நடராஜனும் சந்தோஷத்துடன் அவன் வரவை எதிர்பார்த்திருந்தார்கள்.
நடராஜன் திம், திம் என்று குதித்துக்கொண்டு, ''அப்பா! சமுத்திரம் பார்க்கப் போகவேண்டும். சமுத்திரம் பார்க்கப் போக வேண்டும்!'' என்று கூச்சலிட்டான்.
பிறகு கோவிந்தனும் அவன் மனைவியும் உட்கார்ந்து கணக்குப் பார்த்தார்கள்.
பின்வருமாறு செலவு ஜாபிதா போட்டார்கள்.
ரூ. அ. பை.
வீட்டு வாடகை 0 12 0
அரிசி 1 8 0
பருப்பு, உப்பு, புளி
சாமான்கள் 1 8 0
மோரும், நெய்யும் 0 8 0
எண்ணெய் 0 4 0
கறிகாய் முதலிய
சில்லறைச் செலவுகள் 0 8 0
மொத்தம் 4 0 0
[அதாவது கல்கி காலத்தில் ரூபாய், அணா, பைசா என்று கணக்கிடுவர். அரிசி 1 8 0 என்பது ஒரு ரூபாய் எட்டணா, மொத்தம் 4 0 0 என்பது 4 ரூபாய்!]
வழக்கமாக சேவிங்ஸ் பாங்கியில் போட்டு வந்த முக்கால் ரூபாயையும் சேர்த்து ரூ. 4-12-0 தனியாக எடுத்து வைத்தார்கள். பாக்கிச் செலவு செய்வதற்கு ரூ.1-12-0 கையில் இருந்தது.
[அதாவது 16 அணா சேர்ந்தால் 1 ரூபாய் ஆகும்]
''சரி, சமுத்திரக் கரைக்குப் போகலாம், புறப்படு!'' என்றான் கோவிந்தன்.
சுந்தரம் மகனுக்கு சட்டையும் குல்லாவும் போட்டு நெற்றியில் பொட்டு வைத்தாள்.
தானும் முகங்கழுவிக் கண்ணாடி பார்த்துக் குங்குமப் பொட்டு வைத்துக் கொண்டாள்.
பிறகு கைக்குழந்தைக்குக் கம்பளிச் சட்டை போட்டு இடுப்பில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு கிளம்பினாள்.
வழியில் கோவிந்தன் காலணாவிற்குப் பெப்பர்மெண்டு வாங்கி மகனுக்குக் கொடுத்தான்.
கடற்கரையில் காற்று வாங்கப் பெரிய பெரிய மனிதர்களெல்லாரும் வந்திருந்தார்கள்.
ஆனால், பெரிய மனிதர், சின்ன மனிதர் எல்லாருக்கும் ஒரே காற்றுத்தான் அடித்தது.
கோவிந்தனும் சுந்தரமும் அலையோரத்தில் உட்கார்ந்து ஆனந்தமாய் அரைமணி நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள்.
மோட்டாரில் வந்தவர்களைவிட இவர்கள் அனுபவித்த இன்பந்தான் அதிகமென்று சொல்லலாம்.
நடராஜன் துள்ளிக் குதித்து விளையாடினான்.
அலை மோதிக் கொண்டு வரும்போது கரைக்கு ஓடுவதும், அலை திரும்பிச் செல்லும்போது அதைப்பிடிக்க ஓடுவதும் அவனுக்கு அற்புதமான விளையாட்டா யிருந்தது.
இந்த சமயத்தில் தூரத்தில் பட்டாணிக் கடலை, முறுக்கு விற்பவன் போய்க் கொண்டிருந்தான்.
நடராஜன் ஓடிச்சென்று அவனை அழைத்து வந்தான்.
அரையணா வுக்கு முறுக்கும் முக்காலணாவுக்குக் கடலையும் வாங்கினார்கள்.
நடராஜனுக்குத் தலைகால் தெரியவில்லை.
திரும்பி வீடுபோய்ச் சேரும் வரையில் தனக்குக் கிடைத்த பங்கைத் தின்று கொண்டிருந்தான். பொழுது போனதும் அவர்கள் வீட்டிற்குத் திரும்பினார்கள்.
மத்தியானமே சமைத்து வைத்திருந்த சாப்பாடு தயாராயிருந்தது.
எல்லாரும் சாப்பிட்டுவிட்டுக் கவலையின்றித் தூங்கினார்கள்.
கடற்கரைக்குப் போய் வந்ததற்காக கோவிந்தனுக்கு உண்டான செலவு ஒன்றரை அணாதான்.
மறுநாள் ஞாயிற்றுக்கிழமை காலையில் எழுந்ததும் இன்றைக்கு என்ன செய்யலாமென்று யோசித்தார்கள்.
பீபில்ஸ் பார்க்குக்குப் போக வேண்டுமென்று தீர்மானமாயிற்று.
சுந்தரம் அவசரம் அவசரமாய்ச் சமையல் செய்தாள்.
கோவிந்தன் மார்க்கட்டுக்குப்போய்க் கறிகாய் வாங்கிக் கொண்டுவந்து கொடுத்துவிட்டு வேஷ்டி சட்டைகளுக்குச் சவுக்காரம் போட்டுத் துவைத்தான்.
பிறகு குழந்தையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
நடராஜன் வீட்டுக் கணக்குகளைப் போட்டான்.
எவ்வளவோ அவசரப்படுத்தியும் கிளம்புவதற்கு மணி ஒன்றாகி விட்டது.
சுந்தரம் சிற்றுண்டிக்காக கொஞ்சம் அப்பம் செய்து ஒரு பொட்டணத்தில் கட்டி எடுத்துக் கொண்டாள்.
புரசவாக்கம் வரையில் அவர்கள் நடந்து சென்று அங்கிருந்து டிராம் வண்டியில் போனார்கள்.
மாலை நான்கு மணி வரையில் பீபிள்ஸ் பார்க்கைச் சுற்றிச் சுற்றி வேடிக்கை பார்த்தார்கள்.
நடராஜனுக்குக் குரங்குகளை விட்டுப் பிரிந்து வருவதற்கு மனமே இல்லை.
மூர்மார்க்கெட்டில் ஊதல் வாங்கித் தருவதாய்ச் சொன்னதின் மேல்தான் அவன் வந்தான்.
இதுவரை டிராம் சத்தம் ஒன்றரை அணாவும், பீபிள்ஸ் பார்க் டிக்கட் மூன்றணாவும் ஆக நாலரை அணா செலவாயிருந்தது.
மூர் மார்க்கட்டில் அவர்கள் பின்வருமாறு சாமான்கள் வாங்கினார்கள்.
கோவிந்தனுக்குப் பித்தளை டிபன்பாக்ஸ் 0 11 0
சுந்தரத்திற்கு ஒரு தந்தச் சீப்பு 0 2 6
நடராஜனுக்கு ஒரு ஊதலும் பெல்ட்டும் 0 3 0
குழந்தைக்கு ஒரு ரப்பர் பொம்மை 0 2 6
சாயங்காலம் 5 மணிக்கு அவர்கள் வீடுபோய்ச் சேர்ந்தார்கள்.
போகும்போது டிராம் சத்தமும் சேர்ந்து ரூ. 1-9-0 செலவாயிற்று.
நேற்று ஒன்றரை அணா செலவாயிற்று.
ஆக ரூ. 1-10-6 போக பாக்கி இருந்த ஒன்றரை அணாவை ஒரு சிமிழில் போட்டு வைத்தார்கள்.
சுந்தரத்துக்குச் சேலை வாங்குவதற்காக இந்த மாதிரி ஏற்கனவே ரூ.2-8-0 வரையில் சேர்ந்திருந்தது.
மறுநாள் திங்கட்கிழமை காலையில் சுந்தரம் புதிய தந்தச் சீப்பினால் தலையை வாரி முடித்து, நெற்றியில் குங்குமம் இட்டுக் கொண்டாள்.
சந்தோஷமாய்ப் பேசிக் கொண்டு சுறுசுறுப்பாக வீட்டுக் காரியங் களைச் செய்தாள்.
ஏழரை மணிக்குள் கோவிந்தனுக்குச் சோறு போட்டு, மத்தியானத்திற்கும் பலகாரம் பண்ணிக் கொடுத்தாள்.
கோவிந்தன் ஸ்நானம் செய்து, சுத்தமான வேஷ்டியும் சட்டையும் அணிந்து, புதிய டிபன்பாக்ஸை கையில் எடுத்துக் கொண்டு உற்சாகத்துடன் ஆலைக்குப் புறப்பட்டான்.
நடராஜன் இடுப்பில் புதிய பெல்டு போட்டு அதில் ஊதலைத் தொங்கவிட்டுக் கொண்டு குதூகலத்துடன் பள்ளிக்கூடத்துக்குக் கிளம்பினான்.
குழந்தை கையில் ரப்பர் பொம்மையை வைத்துக் கொண்டு ஆனந்தமாய் விளையாடிக் கொண்டிருந்தது.
இனி அடுத்த வீட்டில் வீரப்பனுடைய குடும்பத்தார் சனிக்கிழமை, ஞாயிற்றுக் கிழமையை எப்படிக் கழித்தார்களென்று பார்ப்போம்.
சனிக்கிழமை பிற்பகல் மூன்று மணிக்கு வீரப்பனுக்கு ஏழு ரூபாய் கிடைத்தது.
அவன் அதை வாங்கி அலட்சியமாய்த் தன் கந்தல் சட்டைப் பையில் போட்டுக்கொண்டு வீட்டுக்குப் புறப்பட்டான்.
வழியில் பீர் கடையைக் கண்டதும் ஒரு நிமிஷம் நின்று தயங்கினான்.
அப்போது உள்ளிருந்து ஒருவன், ''அண்ணே! ஏன் நிற்கிறாய்? வா!'' என்றான்.
வீரப்பன் கடைக்குள் நுழைந்தான்.
முதலில் ஒரு சீசா குடித்து விட்டுக் கிளம்பி விடலாமென்று நினைத்தான்.
ஆனால் தடுத்துக் கொண்டான்.
ஒரு ரூபாய் கொடுத்துச் சில்லறை கேட்டான்.
சில்லறை கொடுக்கச் சற்று நேரமாயிற்று.
இதற்குள் சில சிநேகிதர்கள் வந்தார்கள்.
அவர்கள் குடிக்கும் போது தான் மட்டும் சும்மாயிருக்கக் கூடாதென்று இன்னொரு சீசா கேட்டான்.
அதையும் குடித்த பிறகு, ''இன்று இரண்டு சீசா பீர் குடித்தாகிவிட்டது. நாளைக்கு வரக்கூடாது. ஆகையால் சாராயக் கடையில் ஒரு திராம் வாங்கிக் குடித்து விடலாம்'' என்று யோசித்து அப்படியே சாராயக்கடைக்குப் போனான்.
ஒரு திராம் வாங்கிக் குடித்து விட்டுப் பிறகு இன்னொரு அரை திராம் போடச் சொன்னான்.
கடைக்காரன் கொடுத்த சில்லறையில் ஒரு அரைக்கால் ரூபாய் செல்லாப்பணம்.
வீரப்பனுக்கு போதை நன்றாக ஏறியிருந்தபடியால் அது தெரியவில்லை.
கடைக்காரன் கொடுத்த சில்லறையை எடுத்துச் சட்டைப் பையில் போட்டுக் கொண்டான்.
அவற்றில் நல்ல இரண்டனா ஒன்று சட்டைப் பையில் விழாமல் தரையில் விழுந்தது.
அதை அவன் கவனிக்கவில்லை.
ஆகவே சாயங்காலம் ஆறு மணிக்கு நல்ல பணம் ரூ. 5-12-0ம் செல்லாப் பணம் இரண்டணாவும் எடுத்துக்கொண்டு அவன் வீடு போய்ச் சேர்ந்தான்.
வீட்டில் அரிசி, பருப்பு சாமான் ஒன்றும் கிடையாது.
அன்று காலைச் சாப்பாட்டுக்கே நாகம்மாள் அரிசி கடன் வாங்கிச் சமைத்திருந்தாள்.
எனவே மிகுந்த எரிச்சலுடன் அவள் வீரப்பன் வரவுக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
வந்ததும் சண்டை பிடிக்கத் தொடங்கினாள்.
வீரப்பன் தன்னிடமிருந்த பணத்தை அவள் முகத்தில் வீசி எறிந்து விட்டுத் தானும் கூச்சல் போட்டான்.
இதைக் கண்டு அவர்களுடைய மகன் ராமன் ஏழு வயதுப் பையன், பயந்து வாசல் புறம் ஓடிப் போனான்.
நாகம்மாள் அதற்குப் பிறகு கடைக்குப் போய் சாமான் வாங்கிக் கொண்டு வந்து சமையல் செய்தாள்.
சாப்பிட்டு முடிய இரவு பத்து மணியாயிற்று.
அப்புறம் அரைமணிநேரம் அவர்கள் காட்டுப் பூனைகள் போல் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்து பிறகு தூங்கிப் போனார்கள்.
மறுநாள் காலையில் கறிகாய் வாங்கி வருவதற்ககாக வீரப்பன் பணம் கேட்டான்.
நாகம்மாள் செல்லாப் பணம் இரண்டணாவைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தாள்.
வீரப்பன் உடனே சண்டை பிடிக்கத் தொடங்கினான்.
முதல்நாள் இரவு கடை சாமான் வாங்கியபோது நாகம்மாள் ஏமாந்து செல்லாப் பணம் வாங்கி வந்திருக்க வேண்டும் என்று சென்னான்.
''குடிவெறியில் நீதான் வாங்கிக் கொண்டு வந்தாய்'' என்றாள் நாகம்மாள்.
இந்தச் சண்டையின் போது ராமன் நடுவில் வந்து ''நோட்டு, பென்சில் வேண்டும்'' என்றான்.
அவனுக்கு ஒரு அறை கிடைத்தது.
நாகம்மாள் போட்டிக்குக் கைக் குழந்தையை அடித்தாள். ஏக ரகளையாயிற்று.
வீரப்பனுக்கு வேஷ்டி துவைக்க நேரங் கிடைக்கவில்லை.
இத்தனை தொந்தரவுகளுக் கிடையில் நாகம்மாள் சமைத்தபடியால் குழம்புக்கு உப்புப் போட மறந்து போனாள்.
சாப்பிடும்போது வீரப்பன் குழம்புச் சட்டியைத் தூக்கி நாகம்மாள் மேல் எறிந்தான்.
அது குழந்தைமீது விழுந்தது.
மறுபடியும் ரணகளந்தான்.
இன்று பீர்க் கடைக்குப் போகவேண்டாமென்று முதல்நாள் வீரப்பன் தீர்மானித்திருந்தான்.
ஆனால் மாலை மூன்று மணி ஆனதும் இந்தத் தொல்லைகளையெல்லாம் மறந்து சற்று நேரம் ''குஷி''யாக இருந்து வரலாமென்று தோன்றிற்று.
ஆகவே முழு ரூபாய் ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு சாராயக் கடையைத் தேடிச் சென்றான்.
சாராயக்கடையில் பன்னிரண்டணா தொலைந்தது.
அடுத்த சந்தில் சூதாடும் இடம் ஒன்று உண்டு.
வீரப்பன் அங்கே போனான்.
பாக்கி நாலாணாவையும் அங்கே தொலைத்தான்.
இருட்டிய பிறகு வீட்டுக்குக் கிளம்பினான்.
வழியில் குடி மயக்கத்தில் விளக்குக் கம்பத்தில் முட்டிக் கொண்டான்.
ஒரு புருவம் விளாங்காய் அளவுக்கு வீங்கிப் போயிற்று.
வீட்டுக்குப் போனதும் படுத்துக் தூங்கிப் போனான்.
நாகம்மாள் சாயங்கால மெல்லாம் ஒரு மூலையில் படுத்து அழுது கொண்டிருந்தாள்.
இரவு சமைக்கவில்லை.
ராமன் மற்றப் பிள்ளைகளுடன் தெருவிலும் சாக்கடையிலும் விளையாடிவிட்டு இரவு ஏழு மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்தான்.
நாகம்மாள் மத்தியானம் மீதியிருந்த சோற்றை அவனுக்குப் போட்டுத் தானும் சாப்பிட்டாள்.
வீரப்பனை எழுப்பிச் சோறு போடவில்லை.
திங்கட்கிழமை காலையில் வீரப்பனுக்குத் தலை நோவு பலமாயிருந்தது. புருவம் வீங்கி ஒரு கண் மூடிப்போயிற்று.
முணுமுணுத்துக் கொண்டே உட்கார்ந்திருந்தான்.
நாகம்மாள் மெதுவாகத்தான் எழுந்திருந்தாள்.
முதல்நாள் அழுது அழுது இப்பொழுது அவள் முகம் பார்க்க முடியாதபடி கோரமாயிருந்தது.
தலைமயிர் ஒரே பரட்டை. முனகிக் கொண்டே குழம்பும் சோறும் செய்தாள்.
வீரப்பன் அவசர அவசரமாய் அரை வயிற்றுக்குச் சாப்பிட்டு விட்டு மத்தியானச் சோற்றுக்காகச் சண்டை போட்டு இரண்டணா எடுத்துக் கொண்டு அழுக்குச் சட்டையும் கந்தல் வேஷ்டியுமாக ஓடினான்.
ராமனுக்கு அன்று காலை இரண்டு மூன்று தடவை அடி விழுந்திருந்தது.
கணக்குப் போடவில்லை ஆகையால் பள்ளிக் கூடத்துக்கும் போய் அடிபட வேண்டுமேயென்று அவன் கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டே பள்ளிக்கூடம் சென்றான்.
கைக்குழந்தையைக் கவனிப்பார் யாருமில்லை.
அது ஒரு மூலையில் படுத்து அழுது கொண்டிருந்தது.
வீரப்பனைப் போன்ற எத்தனையோ ஏழைத் தொழிலாளிகளின் வாழ்க்கை கள்ளு, பீர், சாராயக் கடைகளினால் பாழாகி வருகின்றது.
அந்தக் கடைகளைத் தொலைக்க நீங்கள் என்ன உதவி செய்யப் போகிறீர்கள்?
[இந்த 2024 இல் அதாவது சரியாக நூறு ஆண்டுகள் கழித்து இன்றும் நிலைமை மாறவில்லை!]
